رغبت به خدمت یا طمع ریاست؟!

حرکت‌های صعودی یا نزولی انسان گاه از آفرینش یک دلبستگی آغاز می‌شوند. دل که به چیزی رغبت پیدا کرد دست عقل را هم می‌گیرد و با خودش پیش می‌برد.

امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «مَا أَقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أَنْ تَكُونَ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ
چه زشت است براى مومن به چيزى دلبستگی پيدا كند كه مايه خوارى اوست.» (کافی‌ج٢، ص٣٢٠)

رغبتِ خوارکننده، شبیه همین صندلی‌ نرم قدرت است که برایش مناظره می‌کنند و گاهی در مسیر دستیابی به آن از فرو رفتن در هیچ منجلابی ابا ندارند.

کسی که رغبتش به خدمت بیش از قدرت باشد با تکیه به اخلاق و ادب پیش می‌رود و فردی که به طمعِ قدرت، ادعای خدمت کند، پیش از همه چیز ادب و اخلاق را در مسیر مقصود، قربانی خواهد کرد.

اینکه تکیه زدن به صندلی ریاست سهم کدامشان شود، قطعا به حال مردم تفاوت می‌کند اما برای آنها یکسان است.
زیرا خادم در هر جایگاهی با عزت به خدمت خود ادامه می‌دهد ولی طماع ذلیلانه در خفت و خواری خود، دست و پا خواهد زد؛ حتی اگر پشتش به صندلی ریاست گرم باشد.

به قلم: خانم شیما حمیداوی