میز گرد با عنوان (واکاوی مفهوم خودسازی ودگرسازی در دعای عرفه) 

این میزگرد، روز چهارشنبه 16 مرداد ماه 98 در مدرسه علمیه فاطمه الزهرا (سلام الله علیها) ، آبادان با حضور مدیریت محترم، اساتید گرامی و طلاب این مدرسه برگزار شد.

محورهایی که در این میزگرد مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت مختصرا به شرح ذیل است:
1- دعای عرفه ، دعایی متمایز از سایر ادعیه دین اسلام و حتی سایر ادیان است.

2- در این دعا بیشترین ابعادی که به آن پرداخته شده : خداشناسی ، خود شناسی و راهنما شناسی است.
3- این دعا چهار مقام ؛مسئلت، محبت و شهود و وصول را برای انسان به نمایش می گذارد.

4- محوری که مورد بحث است: خودشناسی است که مقدمه خودسازی است.

5- در دعای عرفه با متذکر شدن نعمت های متعدد وحتی اناتومی بدن انسان به دو نکته اشاره می کند: اول: تذکر نعمت باعث تنبیه به شکرگزاری می کند.دوم: یاداوری نعمت ها باعث ایجاد احساس نیاز و از بین رفتن حس غرور و تکبر در انسان می شود که خود اساس خود سازی است. غرور و شان برای خود قرار دادن مهم ترین آفتی است که در مسیر رشد و کمال انسان قرار میگیرد. 

6-انسان به دلیل عدم شناخت و نداشتن بصیرت، با برداشت منفی از خود سازی ، مسیر را اشتباه طی می کند.

5- فراز های این دعا باعث ایجاد توجه به اطراف می شود و انسان را از بی تفاوتی نسبت به جهان پیرامون خارج می کند. و این امر ، به نوعی انسان را مسولیت پذیر می سازد.

خودشناسی راهی برای کسب بصیرت و قدرت تشخیص(فرقان)است و بصیرت راهی برای خودسازی مثبت می باشد.